نَفَس عشق بُرید

نَفَس عشق بُرید

تقارن دهة فاطمیه با سال نو 1393، غم قرنهای گذشته را بر دلها ریخت. بهار رنگی غمناک بخود گرفته است. دل نوشتة زیر نیز در همین فضا متولد شده است.

استادی که ادبیات می داند، با خواندن این دل نوشته می گفت که گویا مصرع اول آن،‌ از نظر عروض «سکته» خفیفی دارد. گفتم ما بیش از سیزده قرن است که در «سکتة تاریخی» فرو رفته ایم. آن فاجعه «تاریخ انسان» را به «سکته» فرو برد و تا فرزند برومند «ام ابیها» ظهور نکند، تاریخ زنده نخواهد شد.

این سکته، بازتاب همان «سکتة تاریخی»‌ است. می خواستم از همان آغاز این «سکته» را به عاشقان فاطمی گوشزد کنم.

قطعاً زمانی که با «آقا» زنده شویم، آن سکته نیز به جریان جاری حیات خواهد پیوست.

به امید آن روز، لحظه شماری می کنم.

نَفَس عشق بُرید

 باز هم قصة ما به «سر» ‌رسید         

غصه ها از همه جا گشت پدید

عشق در ساحت خود گریان شد        

عرش در خلوت خود ناله کشید

اشک بر چشـم زمین حلقه بزد        

آسمان خون شد و بر قلب چکید

شمع در آینـه ها شعله گرفـت         

سوخت «پروانة ما» بی تـردید

مادر از «ما»‌ و «در» و «میخ»‌ و «فشار»         

ناله ها داشت، ولی صبـر گزید

گفتمان «در» و «سر» یکسان است         

هر چه آن داشت، همین نیز بدید

سالها بین «در»‌ و «سـر» گشتیم                  

از مدینـه، کربلا، شـام یزیـد

غم «در» جان زمان را سوزاند                

درد آن «سر» نَفَس عشق بُرید

یاس ما سوخت در آن روز سیاه                

و سیـاهیش نگردیـد سفیـد

کاش آن روز نمی آمـد، کاش        

کاش آن لحظه، نمی گشت پدید

حسن بشیر

مشهد مقدس- شب آغاز دهة فاطمیه

 چهارشنبه، 6/1/1393

 لینک در همشهری آنلاین:

http://hamshahrionline.ir/details/254252