نام من

(نام من)

روزگاری، شاید از من، نام، می ماند و بس

هر چه تلخی نیست، اندر کام، می ماند و بس

می، اگر آورده ام در روزگاران دراز

بعد من در صورت یک جام، می ماند و بس

کارهایی کرده ام، اما هزاران آرزو

در همین ایام، بی فرجام، می ماند و بس

هر چه از خود پختگی اظهار کردم با رقیب

در حقیقت جمله اش، چون خام، می ماند و بس

عشق تفسیر دل رنجور من از روزگار

نام من گر ماند، در ایام می ماند و بس

*****

حسن بشیر

سه شنبه. 10/6/1394