صبحانه ای آمیخته با صفای شعر

صبحانه ای آمیخته با صفای شعر

امروز از آن روزهای بیاد ماندنی و زیبائی بود که خداوند بزرگ به من عطا کرد. گاهی انسان در این زندگی پر از دود و دم،‌حتی یک نفس راحت نمی تواند بکشد. اما این لطف اوست که عنایت می کند و ما را زیر بال رحمت خود می گیرد. سپاس فراوان به خداوندی که سپاس او را نتوان گفت. هر چه داریم خود داده است و اوست که تجلی می یابد و ما تنها سایه ای از عدم هستیم که احساس وجود می کنیم. بگذریم.

صبح امروز، یکشنبه مبارک 19/7/1388 با دانشجویان خوب و صمیمی و قدردان خودم (دانشجویان کد 85 دانشکده معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات- دانشگاه امام صادق –ع-)  در محل خوابگاه آنان گعده ای داشتیم و صبحانه ای که هر لحظه آن پر از طراوت و صفا و صمیمت بود. هیچگاه در سالهای اخیر این چنین دیدار و ملاقاتی را به خود ندیده بودم. از صحبت غیر در این دیدار خبری نبود. از های و هوی درس و بحث و مدرسه و دانشکده چیزی گفته نشد. از گله و گله گذاری و مسائلی که تصور می شود دانشجو همین را فقط می بیند خبری نبود. هر چه بود همان بود که در سینه و ذهن و روح آنان از صفا و صمیمت و محبت و اخلاص و ذوق و احساس بلند بود موج می زد. و این خود همه آنچه بود که بنده را غرق این اقیانوس بزرگ کرد و چه لذت بخش بود.

دانشجویان ما واقعا دانشجویان بی نظیری هستند. آنچه که گاهی دیده نمی شود، توانائی ها، توانمندی ها، تلاش و بزرگی آنها در حوزه های گوناگون است. در این گعده دوستانه و بسیار صمیمی که واقعا در آن احساس یگانگی با این جمع با صفا کردم، شعر خوانده شد. از ادبیات بحث شد. از مثنوی و حافظ گفته شد. اشعاری از دانشجویان شنیده شد که واقعا مایه افتخار است. یکی نیز به اصرار دوستان شعر حافظ را با لحن دلنشینی خواند.

در همین دیدار دوستانه، پیشنهاد انجمنی برای شعر و ادب دانشجویان دانشکده داده شد که بنظر می رسد با ا ستقبال دانشجویان روبرو شد. قطعا این روح و احساس بلند دانشجویان را باید ارج نهاد و به آن بهای بیشتر داد. ما هنوز نیمه پنهان این  دانشجویان را نمی شناسیم. البته این نیمه پنهان، نیمه پنهانی است که بجز خیر و برکت و لطف و تعهد در آن خبری نیست. و ما به این نیمه پنهان دانشجویان باید بهای کافی بدهیم. داستان مثنوی که در این دیدار خوانده شد داستان آغازین مثنوی بود که سخن از عشق و گداختن و علاج و وصال در آن رفته بود. این خود سرآغازی است برای بسیاری از تعامل ها، ‌ارتباطات، گفتگوها و بالاخره بازنگری های جدی در شناخت متقابل است. باید با بصیرت هر چه تمامتر اغیاری که چون بت های عیار هر روز به رنگی بر ما سایه می اندازند با عشق و عقل و درایت و معنویت از خود دور سازیم و خود را با شناخت مجددی از خودمان، باز شناسیم.

از همه این عزیزان تشکر می کنم که طعم و درک بودن با دانشجویان خوب را امروز به من چشاندند. امیدوارم که همیشه این لذت معنوی همراه ما باشد.

حسن بشیر

یکشنبه- 19/7/1388