شعر آفریقایی

 شعر آفریقایی 

امروز این شعر را می خواندم. بنظرم رسید که با دیگران به اشتراک بگذارم. چندین سال در آفریقا بودم و در کنار سیاهان زندگی کردم. در آمریکا و اروپا نیز کم و بیش با آنان در تماس بودم و یا حداقل آنها را می دیدم و از نزدیک با مسائل آنها آشنا می شدم. دنیای آفریقا -بخصوص- دنیای عجیبی است که اگر کسی آنجا نرود نمی تواند آن را درک کند. درک آن دنیا نیازمند تجربه زیستی با آنان است. در افریقای جنوبی هم در زمان آپارتاید و هم در زمان آزاد شدن از رژیم آپارتاید در زمان ماندلا زندگی کرده ام و از نزدیک آنچه که شعر ذیل می گوید لمس کرده ام. نه اینکه سیاهی پوست و غیر قابل تغییر بودن آن را می گویم. بلکه دردی است که همیشه در زیر پوست آنان و در دل آنان حضور دائمی داشت و روح آنان را می رنجاند. این رنج تغییر ناپذیر بود. این درد همراه سیاهی پوست آنان ثابت و دائمی بود. اما مدافعان نژادپرستی هر روز رنگ عوض می کردند اما در یک چیز ثابت بودن و آن رنج دادن سیاهان و سلب حقوق و زندگی آنان. و این جریان هنوز هم در جهان جاری است. اما با رنگ های دیگر - هم رنگ های ثابت و هم متغیر.  

حسن بشیر 

۲/۸/۱۳۸۹

شعر جالب یک بچه آفریقایی با استدلال شگفت انگیز

این شعر کاندیدای شعر برگزیده سال 2005شده

توسط یک بچه آفریقایی نوشته شده و استدلال شگفت انگیزی داره.

************ *****

وقتی به دنیا میام، سیاهم، وقتی بزرگ میشم، سیاهم
وقتی میرم زیر آفتاب، سیاهم، وقتی می ترسم، سیاهم
وقتی مریض میشم، سیاهم، وقتی می میرم، هنوزم سیاهم
و تو، آدم سفید
وقتی به دنیا میای، صورتی ای، وقتی بزرگ میشی، سفیدی
وقتی میری زیر آفتاب، قرمزی، وقتی سردت میشه، آبی ای
وقتی می ترسی، زردی، وقتی مریض میشی، سبزی
و وقتی می میری، خاکستری ای
و تو به من میگی رنگین پوست؟؟؟
______________________________